Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Νίκου Μάντζιου «Η λίμπιντο των αγγέλων», το οποίο θα κυκλοφορήσει μέχρι το τέλος Απριλίου από τις εκδόσεις Γραφή.
Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός
Να ακολουθήσω τον αρχέγονο κύκλο του νερού. Να γίνω εγώ η ίδια ο κύκλος. Να είμαι το νερό σε χείμαρρο που γίνεται ποτάμι και χύνεται σε θάλασσες και σε ωκεανούς και να εξατμίζομαι μετά στον ουρανό, να γίνομαι στην αρχή σύννεφο, άσπρο, ανάλαφρο, που ο αέρας το ταξιδεύει και ύστερα να γίνομαι απειλητικό, μαύρο, να βαραίνω και να ξερνάω κεραυνούς και αστραπές και να πέφτω σαν βροχή στη γη, πότε σιγανή να την ποτίζω και πότε με ορμή, έτσι που να μην προλαβαίνει να με πάρει μέσα της και να ξαναγίνομαι χείμαρρος ορμητικός, μετά ποτάμι, να ξαναβγαίνω στη θάλασσα και να αρμυρίζω και πάλι να εξατμίζομαι…
Οι σταγόνες της βροχής πάνω στη μεγάλη μπαλκονόπορτα στο κέντρο αποκατάστασης «Ανάπλασις» στο Παγκράτι κυλούσαν σαν δάκρυα πάνω σε τζαμένια μάγουλα, ενώνονταν με άλλες και έφτιαχναν ένα μικρό ρυάκι που γλιστρούσε και κατέληγε στο πάτωμα της βεράντας, μεγάλωνε και έπεφτε στην υδρορροή που το έβγαζε με ορμή στην αυλή κι εκεί σκορπιζόταν.
Υδροχόος περίοδος
Μπήκα στο Κέντρο αρχές φθινόπωρου και είναι πια χειμώνας. Εγώ, ήδη από το τέλος του καλοκαιριού, βρίσκομαι στην εποχή των παγετώνων, ενώ στο κινέζικο ημερολόγιο είμαι στην εποχή του Ποντικού, και το όνομα μου ταιριάζει, αφού έχω γίνει η ποντικίνα του κέντρου αποκατάστασης. Τελειώνω με τις προγραμματισμένες συνεδρίες φυσικοθεραπείας και συνεχίζω μόνη μου, μανιωδώς, να επαναλαμβάνω το ασκησιολόγιο χαράματα ή μεταμεσονύκτια στη μεγάλη αίθουσα με τα όργανα και τα βοηθήματα. Δυστυχώς κλειδώνουν την πισίνα. Με βγάζουν με το ζόρι και με μαλώνουν ότι μπορεί, χωρίς επίβλεψη, να πάθω καμιά ζημιά.
Δίκιο έχουν αλλά έχω βάλει στόχο με την καινούργια τη χρονιά να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου. Να λιώσουν οι πάγοι και να μπω στην εποχή του Βουβαλιού, να γίνω ο κυρίαρχος του βάλτου κι όταν παλεύω με τους άλλους βούβαλους, να πατάω βατράχια κι ερπετά με τις πανίσχυρες οπλές μου.
Στο χειρουργείο του Ρίο, οι τελευταίες κουβέντες που θυμάμαι, είναι να λέω στον αναισθησιολόγο να προσέχει με τη δόση του αναισθητικού, γιατί έχω δει κάτι κωμωδίες στον σινεμά, του είπα, όπου οι ασθενείς ξυπνάνε στη μέση της εγχείρησης, κι εκείνος μου απάντησε πως έχει δει, όχι στον σινεμά αλλά εκεί μέσα, κάτι δράματα με κάποιους που δεν ξύπνησαν ποτέ.
Προς το παρόν πατάω με τις ρόδες του αμαξιδίου καμιά ξέμπαρκη κατσαρίδα που προλαβαίνω στον διάδρομο (το Κέντρο δεν είναι και κατηγορίας λουξ), όμως οι περισσότερες τρέχουν γρήγορα, οι πονηρές, στις γωνίες και στέκονται εκεί απροκάλυπτα και με κοιτάνε, λες, με χλευασμό αφού ξέρουν από εμπειρία, από την εποχή ακόμα του τροχού, ότι τροχός δεν μπορεί να τις φτάσει σε γωνία και να τις λιώσει. Όσες εφορμήσεις κι αν επιχειρώ έφιππη, καταλήγουν σε αποτυχία, μέχρι που κάποια στιγμή παράτησα το κυνήγι. Δεν είναι τυχαίο ότι επιβιώνουν εδώ και εκατομμύρια χρόνια και δεν θα γίνω εγώ εκείνη που θα τις αφανίσει και μάλιστα με τέτοιον αστείο τρόπο.
«Κορίνα, έχω καλά νέα».
«Μόνο τα παλιά είναι καλά, γιατρέ».
«Γι’ αυτά τα παλιά καλά λέω κι εγώ. Σκάψε σκάψε τα φέρνουμε πάλι στην επιφάνεια».
«Μπορούν οι αρχαιολόγοι να ξεθάψουν τη χαρά και το χαμόγελο; Τη μυρωδιά απ’ το φρεσκοκομμένο το χορτάρι; Μπορούν; Αν ναι, τη μυρωδιά απ’ το άχυρο θέλω να την αφήσουν καταχωνιασμένη».
«Μπορούν όμως να ξεθάψουν τη δική σου κίνηση».
«Πείτε τους καλύτερα να θάψουνε εμένα. Θα κουραστούν λιγότερο».
«Μη γίνεσαι μελοδραματική! Είχες ένα ατύχημα, από τα τόσα που μπορούν να συμβούν καθημερινά σε έναν άνθρωπο».
«Ατύχημα το λέτε εσείς αυτό; Ατύχημα είναι να σπάσει το προφυλακτικό πι χι».
«Α, μην το λες. Αυτό μπορεί να αποβεί δυστύχημα, κι όχι για έναν, αλλά για τρεις ανθρώπους, αλλά ξεφύγαμε απ’ το θέμα μας».
«Να επανέλθουμε».
«Κορίνα, ο τραυματισμός σου τελικά είναι λειτουργικά ατελής».
«Όλα επάνω μου είναι ατελή, γιατρέ. Αυτό το λειτουργικά ατελής όμως δεν μου ακούγεται και τόσο καλό για να πρέπει να χαίρομαι».
«Έχεις δίκιο. Ακούγεται σαν κάτι κακό αλλά σημαίνει ότι ανακαλύψαμε, ευτυχώς, κινητικά και αισθητικά ευρήματα κάτω από το επίπεδο της βλάβης του νωτιαίου μυελού».
«Δεν κατάλαβα».
«Ότι υπάρχει δραστηριότητα από τη μέση και κάτω, η οποία, κατά πάσα πιθανότητα, μπορεί να σου προσφέρει σημαντικά λειτουργικά οφέλη».
«Εγώ ξέρω ότι το κάθε πόδι μου είναι σαν από άλλο ανέκδοτο».
«Αυτό ακριβώς είναι το σύμπτωμα του συνδρόμου Μπράουν–Σεκάρ, το οποίο χαρακτηρίζει τον τραυματισμό σου».
«Τότε το ένα πόδι μου είναι ο Μπράουν και το άλλο ο Σεκάρ».
«Αυτή η ιδιαιτερότητα οφείλεται στην προσβολή των πρόσθιων και οπίσθιων κεράτων, τα οποία, τα μεν ευθύνονται για την κίνηση και τα δε για την αντίληψη μέσω των αισθήσεων».
«Γαμώ τα κέρατά μου μέσα. Συγνώμη, γιατρέ».
«Καταλαβαίνω. Υπομονή, Κορίνα. Τα πας μια χαρά».
Από υπομονή άλλο τίποτα. Να δώσω και σ’ άλλους ανυπόμονους και πάλι να έχω και πλεόνασμα. Οι σωματικές και ψυχολογικές προσαρμογές κόποις πολλοίς κτώνται, με τις ψυχολογικές να εξαρτώνται άμεσα απ’ τις σωματικές. Μια μικρή κατάκτηση, μια κίνηση, έστω, των φρυδιών που πριν δεν την έκανα, ανέβαζε την αυτοπεποίθησή μου στα ουράνια. Μια αποτυχία, για παράδειγμα να κουνήσω το αριστερό μου αυτί, την έριχνε στα πατώματα, κι ας ήταν η απαίτηση παράλογη.
Ευτυχώς, το χιούμορ, πολλές φορές μαύρο σαν την ψυχή μου, ήταν και είναι το μεγάλο μου όπλο, ακόμα και σε στιγμές και σε χώρους που φαντάζει ανάρμοστο. Στο χειρουργείο του Ρίο, οι τελευταίες κουβέντες που θυμάμαι, είναι να λέω στον αναισθησιολόγο να προσέχει με τη δόση του αναισθητικού, γιατί έχω δει κάτι κωμωδίες στον σινεμά, του είπα, όπου οι ασθενείς ξυπνάνε στη μέση της εγχείρησης, κι εκείνος μου απάντησε πως έχει δει, όχι στον σινεμά αλλά εκεί μέσα, κάτι δράματα με κάποιους που δεν ξύπνησαν ποτέ. Δεν πρόλαβα να τρομάξω γιατί μου είπε να μετρήσω ανάποδα απ’ το δέκα, κι εκεί, κάπου πριν το τέσσερα, ξεράθηκα.
Ξύπνησα μετά από τρεισήμισι ώρες – ευτυχώς ή δυστυχώς!
Στην αρχή, ο στόχος ήταν η βελτίωση της αναπνοής και της άρθρωσης. Η Μιλένα όταν θέλει να με πειράξει και να με κάνει να γελάσω, μιμείται τον τραυλισμό μου. Η τσίχλα βοηθάει να τον ελέγχω. Μετά άρχισαν οι ατέλειωτες ασκήσεις ενδυνάμωσης των χεριών (τα οποία θα παίξουν και τον ρόλο των ποδιών ως κινητήρια δύναμη), της νευρομυϊκής συναρμογής και της ισορροπίας του κορμού σε καθιστή θέση. Κατόπιν ήρθε η πρώτη μεγάλη αλλαγή: έφυγα από την κούνια και το ριλάξ και μπήκα στην περπατούρα, μόνο που στη δικιά μου την περίπτωση την ώθηση για την κίνηση τη δίνουν τα χέρια κι όχι τα πόδια. Κοινώς μπήκα σε καροτσάκι, σε καρότσι, σε αναπηρικό αμαξίδιο, όπως συνηθίζουν να το αποκαλούν οι μη ανάπηροι και να αισθάνονται έτσι ότι εξαντλούν την ανθρωπιστική τους αλληλεγγύη. Για μας, τους άμεσα ενδιαφερόμενους και για τους δικούς μας ανθρώπους που βιώνουν το πρόβλημα μαζί μας, το θέμα δεν έγκειται στη λέξη, κι όταν συναντάμε κάποιον τέτοιον ευαίσθητο που μας κάνει υποδείξεις περί ονοματολογίας, ανεβάζουμε πίεση σε χρόνο ντε τε.
«Μου λέτε, σας παρακαλώ, πού είναι το ασανσέρ ν’ ανέβω με την κόρη μου;»
«Δεν υπάρχει ασανσέρ, κύριε».
«Η ράμπα;»
«Λυπάμαι αλλά ούτε απ’ αυτή διαθέτουμε».
«Και τότε πώς θ’ ανέβει το καρότσι;»
«Αμαξίδιο, κύριε. Άκου καρότσι! Καρότσια έχουν στα σούπερ μάρκετ. Ακόμα να μάθετε τη διαφορά; Για την κόρη σας πρόκειται κι όχι για τρόφιμα και απορρυπαντικά. Έλεος!»
«Έλεος θα πείτε κι εσείς, κυρία μου, όταν σας βάλω κάτω και δεν θα με αφήνετε να σηκωθώ».
«Είστε χυδαίος! Ντροπή σας να βρίζετε! Συνοδεύετε κι ανάπηρο κορίτσι».
«Δεν σας έβρισα. Ευχή σας έδωσα. Κι ορίστε, σας κάνω το χατίρι και το λέω αμαξίδιο κι όχι καρότσι. Και ώ του θαύματος! Εμφανίστηκαν ασανσέρ και ράμπες!» Αχ, αυτό το υπέροχο, ωμό χιούμορ του πατέρα μου! Τον αγαπώ! Μακάρι να πάρω λιγάκι από δαύτο.
Πηγή: Book Press
